பத்திரிகைத்துறைக்கு வருவதற்கு முன்னும் பின்னும்

நான் சாஃப்ட்வேர் துறையில் இருந்தபோது என்னோடு கூட பணியாற்றிய ஒருவருடன் இன்று இணையம் மூலம் பேசினேன். அவரோடு உரையாடுகையில் தான் உணர்ந்தேன். நான் முன்பு வாழ்ந்த வாழ்க்கைக்கும், இப்போது வாழும் வாழ்க்கைக்குமான வேறுபாடு.

அப்போது எனக்கு ஊதியம் அதிகம். இப்போது பெறுவதை விட சரியாய் இரண்டு மடங்கு. அதையும் கூட சேமித்ததில்லை. குறுந்தகடு வெளியிடுவது, பதிப்பகம் வைத்து நூல்கள் வெளியிடுவது என்று செலவு செய்து வாழ்ந்த வாழ்க்கை அது.  ”வியர்வையின் குரல்” என்கிற புதுகை பூபாளம் கலைக்குழுவின் இசைப்பேழைக்காக மட்டும் ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் வரை செலவானது. இப்போது அப்படியான வெளியீட்டு முயற்சிகளையோ, பதிப்பக முயற்சிகளையோ நினைத்துக்கூட பார்க்க முடியாது. அப்போது இரண்டு அறைகள, ஒரு கூடம், சமையலறை கொண்ட இப்போதுள்ளதை விட கொஞ்சம் பெரிய வீடு..நண்பர்கள் புடைசூழ எப்போதும் நிறைந்திருக்கும் வீடு. வெளியூர்களிலிருந்து வரும் இயக்கத்தோழர்கள் பலர் எங்கள் வீட்டில் தான் தங்குவார்கள். எல்லோரும் எந்த விகல்பமுமின்றி ஒன்றாக வாழ்ந்த வீடு அது. ஆதம்பாக்கத்தில் இருந்தோம் அப்போது. நான் அப்போது Web programmer ஆக இருந்ததால் உருப்படியாக இரண்டு விஷயங்கள் செய்தேன். தமுஎகசவிற்கென்றும் தீக்கதிர் நாளிதழுக்கென்றும் தனியாக இரண்டு இணையதளங்கள் வேண்டுமென்பது என் நெடுநாளைய கனவாய் இருந்தது.

சண்முகராஜ் வேண்டிய இமேஜ்கள் எல்லாவற்றையும் செய்து தர நான் இணையதளத்தை டிசைன் செய்தேன். தமுஎகச இணையதளம் எப்படி அமையவேண்டும் என்பதை ஒரு நாள் இரவு

ச. தமிழ்ச்செல்வன், நண்பர் ரமேஷ் (கீற்று) , நான், சண்முகராஜ் நால்வரும் அமர்ந்து எங்கள் வீட்டில் இரவு முழுவதும் பேசிப் பேசி.. பேச்சு பின்னர் பொதுவான அரசியல், பண்பாட்டுத்தளத்திற்குச் சென்று....மூன்றரை மணிக்கே தூங்கினோம்.  மென்பொருள்துறையில் இருந்துகொண்டு சமூகம் பற்றி சிந்திப்பவர்கள் மிகக்குறைவு. அது முடிஞ்சவன் பொழைச்சுக்கோ என்கிற கொள்கை உள்ள ஒரு துறை. அதில் ரமேஷ் வித்தியாமானவராய் நின்றார். சிற்றிதழ்களை வாங்கி கீற்று.காமில் இலவசமாக வெளியிட்டார். அப்போது நான் என்னைப் போல் ஒருவரைப் பார்த்தேனென்றால் அது ரமேஷ் ஒருவராகவே இருந்தார். இன்றைக்கு நிறைய இளைஞர்கள் ஐ.டி. துறையிலிருந்து பல்வேறு இயக்கங்களில் செயல்படுவதைப் பார்க்க சந்தோஷமாய் இருக்கிறது.

சரி. அதிருக்கட்டும். விஷ்யத்திற்கு வருகிறேன். தமுஎகசவின் இணையதளத்தை உருவாக்கி முடித்துவிட்டு திருவண்ணாமலை தமுஎகச மாநாட்டில் அறிவித்தோம். மிக சந்தோஷமான தருணமது. தோழர் தமிழ்ச்செல்வன் என்னையும் சண்முகராஜையும் மேடைக்கு அழைத்து இணையதளம் உருவாகியிருப்பதை அறிவித்தார்.  முதன்முதலில் “மகளே” என்று அப்போது என்னை அழைத்தார் தமிழ்ச்செல்வன். இன்றளவும் என்னை கலவையான உணர்வுகளுக்குள் ஆழ்த்தும் ஒற்றைச்சொல்லாக அந்த “மகளே” உள்ளது.  அப்போது ரமேஷும் மாநாட்டுக்கு வந்திருந்தார். அவருக்குத் திருமணமாகவில்லை அப்போது. அதன்பின்னர் ரமேஷின் திருமணம் நடந்தது. அவருடைய திருமணத்தில் திருவுடையானும் நானும் இயக்கப்பாடல்கள் கொண்ட கச்சேரி பாடினோம். இன்னும் பசுமையாய் நினைவிருக்கிறது ரமேஷ் - பிரியா தம்பி திருமணம். சீமான், சுபவீ, ஜெயபாஸ்கரன், ஞானி உள்ளிட்ட பலரும் வந்து வாழ்த்தினார்கள். .

அதன்பின்னர் தீக்கதிருக்கான இணையதளத்தை உருவாக்குவதில் மும்முரமானேன். இன்றைக்கு தீக்கதிர் இணையதளம் ஒரு நிறுவனத்தால் நிர்வகிக்கப்பட்டாலும், அதன் முதல் முயற்சியும், முதல் இணையதளம் நான் தான் உருவாக்கினேன் என்பதில் எனக்கு அளவுகடந்த மகிழ்ச்சியும் திருப்தியும். இதிலும் சண்முகராஜின் உழைப்பு பெரும் பங்கு வகித்தது. எனக்கு போட்டோஷாப், பிளாஷ் வகையறாவெல்லாம் எதுவும் தெரியாது. சண்முகராஜ் தான் இதையெல்லாம் செய்து கொடுத்தது. இருவரும் இணைந்து செய்த முயற்சியால் தீக்கதிர் இணையதளம் உருவானது. அன்றைய சி.பி.எம். மாநிலச் செய்லாளர் என்.வரதராஜன் இணையதளத்தை துவங்கி வைத்தார். அது மற்றொரு சந்தோஷமான தருணம்.

இந்த வேலையெல்லாம் செய்துகொண்டிருந்தாலும் இடையிடையே தீக்கதிர் நாளிதழுக்காக தோழர் குமரேசனும் தோழர் மயிலைபாலுவும் அவ்வபோது அளிக்கும் அசைன்மெண்டுகளை என் விடுமுறை நாட்களில் செய்வேன். எனக்கு இந்த வேலை பிடித்திருந்தது. ரொம்பப் பிடித்திருந்தது. பேசாமல் வேலையை விட்டுவிட்டு பத்திரிகைத்துறைக்குச் சென்றாலென்ன என்று தோன்றியது. அதற்கு முக்கிய காரணம் தோழர் அ.குமரேசன் கொடுத்த ஊக்கம்தான். மனம் ஒரு குரங்குதானே. இடையில் ஒரு முறை தமுஎகசவின் பயிற்சி முகாம் ஒன்று காஞ்சிபுரம் அருகே கூழமந்தல் கிராமத்தில் நடந்தது. அம்முகாமிற்கு வந்த பேராசிரியர் ச. மாடசாமியின் பேச்சில் லயித்துப்போன நான் அன்று பூராவும் டீச்சராக வேண்டும் என்று..அதிலும் குழந்தைகளுக்கு டீச்சராக வேண்டுமென்றும் கனவு காண ஆரம்பித்தேன்.

அப்போதுதான் தோன்றியது ...நான் ஏன் அந்த வேலை செய்யவேண்டும்..இந்த வேலை செய்ய வேண்டுமென்று குரங்கு போல தாவித்தாவி யோசிக்கிறேன் என்று சிந்தித்தேன். என் இயல்புக்கு கொஞ்சம் கூட பொருந்தாத ஒரு மென்பொருள் வல்லுனராய நான் வேலை பார்ப்பதைவிட கலையோடு தொடர்புடையை, இலக்கியத்தோடு தொடர்புடைய், மக்களோடு தொடர்புடைய ஏதாவதொரு பணியை தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்ளலாமே என்று நினைத்தேன். ஆனால் பெரும் ஊதியம் வாங்கும் நான் அதை விட்டுவிட்டு வந்தால் என்னை உலகம் என்னை பைத்தியம் என்று தான் சொல்லும். அதனால் சமயம் பார்த்துப் பொறுத்திருந்தேன்.

அந்தச் சமயமும் வந்தது உலகப் பொருளாதார நெருக்கடி (Recession).எங்கள் கம்பெனியில் சேர்ந்து 6 மாதத்தில் கன்பர்ம் பண்னுவார்கள். கன்பர்ம் பண்ணியவர்களை வேலையை விட்டுத்தூக்குவதில் நடைமுறை சிக்கலிருந்ததால், சேர்ந்து ஆறுமாதங்கள் ஆகாதவர்களை முதலில் வேலையை விட்டு அனுப்பினாரக்ள். அதில் நம்ம வேலையும் காலி. துயரமும் கவலையும் வருவதற்கு பதில் சந்தோஷமும் நிம்மதியும் வந்தது. அடுத்த வேளை சாப்பாட்டுக்கு என்ன செய்வது என்கிற கேள்வி இருந்தாலும் கூட எனக்குப் பிடித்தமான மீடியா துறையில் செல்ல இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு என்று தோன்றியது. வந்துவிட்டேன்.

அதைவிட இதில் சம்பளம் குறைவுதான். ஆனால் ஒரு கேபினுக்குள் அமர்ந்துகொண்டு யாருக்காகவோ டாட் நெட்டையும், ஏ.எஸ்.பி.யையும், ஜாவாஸ்கிரிப்டையும் படிக்க வேண்டியதில்லை. கூகுள் சர்ச் போக வேண்டியதில்லை. மூளையை யாருக்கோ வாடகைக்கு விடவேண்டியதில்லை என்று குதூகலித்தது மனம். பெரும் விடுதலை கிட்டிய உணர்வெனக்கு.

இதோ.. இன்று நான் ஒரு பத்திரிகையாளர். அதே சிஸ்டம், அதே கேபின், அதே கூகுள்.. ஆனால் தேடுபொருள் வேறு. Product வேறு. என் product ஐ பயன்படுத்தப்போவது யாரென்றே தெரியாத நிலையில்லை. என் சாஃப்ட்வேர் துறையில் மக்களுக்காக, இயக்கத்துக்காக என்று செய்ய நினைத்ததை செய்ய எனக்கு பெரும்பொருள் தேவைப்பட்டது. அது இணையதள உருவாக்கமாக இருந்தாலும் சரி..பதிப்பகம் வைத்து நூல்கள், சி.டி.க்கள் போடுவதாக இருந்தாலும் சரி. இப்போது என்னிடம் அத்தனை பணமில்லை. ஆனால் அப்போதிருந்ததை விட இப்போது இன்னும் அதிகமான மக்களைச் சென்று சேர்வதாய் உணர்கிறேன்.

சாஃப்ட்வேரில் ஒவ்வொரு பாராட்டும் பணமாக உருமாறும். ஒவ்வொரு இடித்துரைப்பும் பணிமீதான மிரட்டலாக ஒலிக்கும். ஆனால் பத்திரிகைத்துறையில் ஒவ்வொரு பாராட்டும் என் முடிவு சரிதானென்று எனக்குக் கூறிக்கொண்டேயிருக்கின்றது. ஒவ்வொரு இடித்துரைப்பும் என்னை மென்மேலும் வளர்த்துக்கொள்ள உதவுகின்றது. 

முகம் தெரியாத வாசகர்கள் நம் எழுத்தைப் பார்த்து எழுதும் கடிதங்க்ளிலும், தொலைபேசியிலும் மின்னஞ்சல்களிலும் கூறும் வார்த்தைகளில் அடங்கியிருக்கிறது எனக்கான தேடலும் வெளியும்.

என் வேலையைப் பறித்த உலகப் பொருளாதார நெருக்கடிக்கு நன்றி!

Thank you Recession!