எவரது முதுகையும் சொரிந்து கொடுக்க நகம் வளர்க்கவில்லை நான்

• ஆதவன் தீட்சண்யா

ஏப்ரல் 15 ஆம் தேதி நடந்த “எனது கவிதைகளுக்கு எதிர்த்தல் என்று பெயர் வை” என்ற தலைப்பில் இக்‌ஷா மையத்தில் நடந்த கூட்டத்தில் வாசிக்கப்பட்ட ஆதவன் தீட்சண்யாவின் உரை:

புறக்கணிப்பு, அவமானம், அச்சுறுத்தல், வன்முறை, வறுமை ஆகியவற்றை ஒருசேர எதிர்கொள்ள நேர்ந்திடாத சாதிகளில் பிறந்து ஓரளவுக்கு பாதுகாப்பான வாழ்க்கைப் பின்புலத்தையும் கொண்டவர்களாக சமகால ஆண் கவிஞர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் இருக்கின்றனர். குடும்பம், பணியிடம், பொதுவிடங்களில் தனிமனிதனாகிய தான் யார் என்று அடையாளப்படுத்திக் கொள்வதில் ஏற்படுகிற சிக்கல்களிலிருந்தே இவர்கள் கவிதை எழுதுவதற்கான மனவெழுச்சி அல்லது உளவியல் நெருக்கடியை எய்துகிறார்கள். நிலவும் சமூகச்சூழலோடு பொருந்திப்போக முடியாத அல்லது சமரசம் செய்துகொள்ள முடியாத தனித்துவப் பிறவியாக தம்மை கற்பனை செய்துகொள்வதன் மூலம் ஏற்படுகிற ஒருவித மயக்கநிலை இவர்களை தரையிறங்கவிடாமல் அந்தரத்தில் சுழற்றியடிக்கிறது.எனவே சமகாலத்திய சமூக அவலங்கள், அவற்றிலிருந்து விடுபடுவதற்கான எத்தனங்கள், அதன் பொருட்டு ஏவப்படும் அடக்குமுறைகள் எதுவும் இவர்களது பார்வைக்குப் படுவதில்லை. அல்லது அதைச் சொல்வது கவிஞனின் வேலையல்ல என்று நிலைபாட்டை பேசத் தொடங்குகிறார்கள். பத்திருபதாண்டுகள் கழித்து 21 ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தை மதிப்பீடு செய்ய இவர்களது கவிதைகளை முதன்மைத் தரவுகளாகக் கொண்டு ஒருவர் ஆராயத் தொடங்குவாரெனில் கட்டற்ற காமம், மட்டில்லாத குடி, கடவுள் நிந்தனை, சாத்தானைக் கொண்டாடுதல், புனிதங்களை பகடி செய்தல் ஆகிய புள்ளிகளை மையங் கொண்டே தமிழ்ச் சமூகம் இயங்கியது போலும் என்ற முடிவுக்கே வர முடியும். கட்டற்ற காமம், மட்டற்ற குடி வழியாக வருவித்துக்கொள்ளும் மிகையான கொண்டாட்டம் இறுதியில் ஒரு பெண்ணை தன்னிஷ்டம்போல் கையாள்வதற்கான உரிமையைக் கோருவதிலேயே நிறைவு கொள்கிறது. பாலின அரசியல் சார்ந்து சமகாலத்தில் மேலெழுந்து வந்திருக்கும் விவாதங்களை உள்வாங்காமல் வெற்று ஆண்களாய் தேங்கி நின்றுவிட்ட இவர்களின் கவிதைகள் குறித்து நேர்மையானதொரு விமர்சனத்தை முன்வைப்பதற்கான தேவை அதிகரித்து வருகின்றது.

மறுதலையாக தம் மீதான கற்பிதங்கள், மதிப்பீடுகள், தாய்மை உள்ளிட்ட பொறுப்புகள் வழியாக நிகழ்த்தப்பெறும் பாலியல் ஒடுக்குமுறை மற்றும் உழைப்புச்சுரண்டலை அம்பலப்படுத்தியும் தமது சுயத்தை நிறுவியும் பெண் எழுத்தாளர்களின் கவிதைகள் வெளிப்பட்டு வருகின்றன. ஏற்கனவே நிறுவப்பட்டு இயல்பானதுபோல செயற்பட்டு வருகிற ஆண்மையவாத சிந்தனையிலிருந்து தன்னையும் அதன்வழியே சமூகத்தையும் விடுவித்துக் கொள்வதென்ற பாலின சமத்துவத்திற்கான நெடியப் போராட்டத்தின் விளைபொருட்கள் என்றே இந்தக் கவிதைகளை இனம் காண வேண்டியுள்ளது. கல்வியறிவு மறுக்கப்பட்டிருந்த நிலையை முறித்துக்கொண்டு ஒரு பெண் எழுதத் தொடங்குவதே ஆண்மையவாதத்திற்கு எதிரானதுதான் என்ற முடிவுக்கு வருவோமேயானால், பெண்கள் எழுதுவதெல்லாமே பெண்ணியக்கவிதைகளா என்ற கேள்வியே இடக்கானது என்பதை புரிந்துகொள்ள முடியும். பெண்ணாய் பிறந்தது குறித்து புகாரிடும் தொடக்கநிலை உணர்விலிருந்து தான் ஒரு பெண் என்று சுயமரியாதையோடு முழங்குவது வரையான வெவ்வேறு மட்டங்களில் தொழிற்படும் இவர்களது எழுத்துகள்தான், எவ்வளவு பெரிய ஆளுமையாக இருப்பினும் சமூகத்திற்கு அவரது பங்களிப்பு எத்தகையதாய் இருப்பினும் ஒரு பெண்ணைப் பொறுத்தவரை வெற்று ஆணாகவே மிஞ்சிவிடுகிற குரூரத்தை அம்பலப்படுத்தியிருக்கின்றன என்பதை மறந்துவிட வேண்டாம். எனவே, எது அல்லது எப்படியானது பெண்ணியம் என்று ரெடிமேடாய் முன்வைக்கும் சட்டகங்களையும்கூட ஒவ்வொரு பெண்ணும் திருத்தியமைக்கிறார், தேவைப்பட்டால் உடைத்தும் எறிகிறார். இதன்பொருட்டு அவர்கள் பயன்படுத்தும் மொழி, உருவகங்கள், வெளிப்பாட்டு வடிவங்கள் உள்ளிட்ட எதுவுமே ஏற்கனவே நிலவுகின்றவையுடன் பொருந்திப்போக மறுக்கின்ற புள்ளியை மறித்து நின்றுகொண்டுதான் ஆபாசம் அருவருப்பு என்கிற கூப்பாடு கிளம்புகிறது.

எதையாவது எழுதி இடையிடையே மலம், மூத்திரம் போன்ற சில வார்த்தைகளைத் தெளித்துவிட்டால் அது தலித் கவிதை, யோனி, ஆண்குறி என்று தெளித்துவிட்டால் அது பெண்ணியக் கவிதை என்ற அபத்தமான புரிதல் வாசகர்களிடம் மட்டுமல்லாது எழுதுகிறவர்களிடமும் இருக்கிறது. சொல்ல வரும் விசயத்தை அதன் வீரியத்தோடு வெளிப்படுத்திட தேவைப்படுமாயின், மிகுந்த அரசியல் புரிதலோடு பயன்படுத்தப்படும் சொற்களை யாந்திரீகமாக ஒரு மசாலாவைப்போல தூவிவிடுகிற ஜிகினாத்தனங்கள் விரைவில் உதிர்ந்துவிடும் என்று தெரிந்தேயிருந்தாலும்கூட அப்போதைய பரபரப்புக்காக அவிழ்த்துக் கொட்டுகிற மலினமான உத்திகள் இங்கு இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால் அப்படியான எழுத்துகள் மீது எனது கருத்தைச் சொல்லத்தான் எனக்கு உரிமையுண்டேயொழிய தீர்ப்பெழுதும் அதிகாரத்தை எதன்பேராலும் நான் கைக்கொள்ள முடியாது.

எது அசலானது, போலச்செய்தது எது என்பதை காலம்தான் தீர்மானிக்கும் என்று கடந்தகாலத்தில் சாசுவதம், சாகாவரம் என்று பேசி வந்தவர்கள் ஒடுக்கப்பட்ட சமூக அடுக்கினராகிய தலித்துகள், பெண்களது எழுத்துகளுக்கு அந்த அளவுகோலை நீட்டிக்க விரும்பாமல் உடனடியாகவே தீர்ப்பெழுத விரும்புகின்றனர். அவ்வகை எழுத்துகள் தமது இருப்பையும் ஒளிவட்டத்தையும் கேள்விக்குள்ளாக்கி சமகாலத்தின் அதிகார அடுக்குகளை கலைத்துப் போட்டு விடும் என்று பதற்றமடைகிற இவர்கள், தந்திரமாய் எழுப்பும் கேள்விதான் இப்படி பச்சைபச்சையா எழுதணுமா? என்பது. ஆபாசம் என்று இவர்கள் கிளப்பிவிடுகிற செய்தி கலை இலக்கியத்திற்கு வெளியே வேறுதுறை சார்ந்து இயங்குகிறவர்களின் கவனத்தையும் ஈர்க்கிறபோது, அதன் பிறகான விவாதம் இலக்கியம் பற்றியதாக அல்லாமல் ஒழுக்கம் அறம் பற்றியதாக திசைமாற்றி எடுத்துச் செல்லப்படுகிறது. நாடகப்பிரதியை தம்மிடம் காட்டி முன்னனுமதி பெறவேண்டுமென்ற காலனீய காலத்து சட்டங்களை இன்னும் கையில் வைத்துக்கொண்டிருக்கிற காவல்துறையின் கண்காணிப்புக்கு கலை இலக்கிய ஆக்கங்களை முழுமையாக கீழ்ப்படுத்தும் ஆபத்திற்கே இப்போக்கு இட்டுச்செல்லும் என்று அஞ்சவேண்டியுள்ளது.

இப்படியான பின்புலத்துடனேயே லீனா மணிமேகலையின் கவிதைகளையும் அவற்றை பற்றிய விமர்சனங்களையும் விமர்சனம் என்ற பெயரிலான அருவருப்பான வசவுகளையும் புரிந்துகொள்கிறேன். அவரது கவிதைத் தொகுப்பை தடைசெய்ய வேண்டும் என்று கோரும் இந்து மக்கள் கட்சியின் நடவடிக்கையை எதிர்த்த இந்த ஒன்றுகூடலுடன் எனது ஒருமைப்பாட்டைத் தெரிவிப்பதற்கும் இந்தப் புரிதலே காரணமாய் இருக்கிறது.

கடந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பாரதியார் இல்லத்தில் நடைபெற்ற தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்க நிகழ்வொன்றில் பெரியாரின் பெயர் உச்சரிக்கப்பட்டதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து இந்துத்துவாவினர் ரகளை செய்தனர். போரூரில் நடைபெற்ற நிகழ்வொன்றில் குறுக்கே பாய்ந்து ரகளை செய்த அதேகும்பல் சென்னை கலைக்குழுவினரின் நாடகத்தை தடுத்து நிறுத்தியது. அவற்றின் தொடர்ச்சி என்று சொல்லமுடியாவிட்டாலும் அச்சுறுத்தல் என்ற வகையில் லீனாவின் கவிதைகள் மீதான புகாரை கண்டிக்க வேண்டியுள்ளது. லீனாவின் கவிதைகள் மீதான விமர்சன உரிமையை தக்கவைத்துக் கொள்வதும் அவரது கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரத்துக்கு ஏற்பட்டுள்ள அச்சுறுத்தலைக் கண்டிப்பதும் ஒன்றுக்கொன்றுக்கு முரணானதல்ல.

இந்தக் கூட்டத்தில் பங்கேற்பதானது லீனாவின் கவிதைகள் மீதான மதிப்பீட்டின் அடிப்படையிலானது அல்ல. அல்லது அவரது செயல்பாடுகள் கருத்துகள் எல்லாவற்றுடனும் இணக்கம் தெரிவிப்பதற்குமானதும் அல்ல. அவரல்லாமல் பிறிதொருவராய் இருப்பினும் அவர் மற்றும் அவரை விமர்சிக்கிற யாவருடைய கருத்து வெளிப்பாட்டு சுதந்திரத்திற்குமான வெளியை தக்கவைத்துக் கொள்வதென்ற அக்கறையிலிருந்தே இந்த ஒன்றுகூடலில் பங்கெடுக்கிறேன். தவிரவும், நாலாந்தரமான மொழியில் சில கட்டுரைகளையும் பின்னூட்டங்களையும் தமது இணையதளங்களில் வெளியிட்டு தமிழ்நாட்டில் யாருக்காக யார் கூட்டம் நடத்தவேண்டும், அதில் யாரெல்லாம் கலந்து கொள்ளலாம் அல்லது கூடாது என்று தம்மால் தீர்மானித்துவிட முடியும் என்று நம்புகிற சிலர் தமது அகங்காரத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகவும் கூட இந்தக் கூட்டத்தில் பங்கேற்பது சரியானது என்று நம்புகிறேன்.